Η Σιμόν Βέιλ λύνει τα μαλλιά της

 

 

 

 

 

 

 

Η ΣΙΜΟΝ ΒΕΪΛ ΛΥΝΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ

 

Σιμόν Αννί Λιλίν
Ζακόμπ

 

Πες ότι είσαι δεκαοχτώ
της ψιθύρισε ο άντρας

στην αποβάθρα του Άουσβιτς

και γλίτωσε τον θάλαμο αερίων
Την πήρε πλάι της η Πολωνέζα κάπο

Παραείσαι όμορφη για να πεθάνεις εδώ μέσα

Τώρα πέθανε
Η τηλεόραση την δείχνει

τριάντα ένα χρόνια πριν
και ο νεαρός παρουσιαστής παρακαλεί

Αν σας ζητούσα

να λύσετε

τα μαλλιά σας;

 

Μα βέβαια, βέβαια, αμέσως!

Αρχίζει να αφαιρεί τα τσιμπιδάκια

χαμογελά Ξέρετε δεν είχα

πάντα μακρυά μαλλιά

κι ούτε το θέλω

Μα είναι πολύ πιο εύκολα

πιασμένα κότσο

είσαι πάντα καλοχτενισμένη

Πρώτη φορά ρωτά αυτός

θα σας δούμε με λυτά μαλλιά;
Νομίζω ναι
δίνει τα τσιμπιδάκια
Σας ευχαριστώ

 

Κυλούν τα μαλλιά στους ώμους

την κούρεψαν γουλί μα γλίτωσε

τα σιάχνει απαλά χαμογελώντας

 

Φόρεμα σμαραγδί

χρυσά βραχιόλια

στα χέρια που σταυρώνει τώρα

κάτω από την κοιλιά

 

Αν τα σηκώσει θα φανεί ο αριθμός

εβδομήντα οκτώ έξι πενήντα ένα

 

*

 

Από τον Ρινόκερω (εκδ. Καστανιώτη, 2022). 

Η Simone Veil (Γαλλία, 13.vii.1927 - 30.vi.2017) –νομικός, δικαστής, Υπουργός Δικαιοσύνης, Υπουργός Υγείας, πρώτη Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου– έλυσε τα μαλλιά της στις 26 Ιουλίου 1986, στην εκπομπή «Όλες τρελλές για κείνον» του Κριστόφ Ντεσαβάνν – απ’ όπου και οι φράσεις με πλάγια (καθώς και το video still στην αρχή της ανάρτησης).

Για τον "Ρινόκερω"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Διώνη Δημητριάδου

«Διαβάζοντας τους ποιητές» / Μικρά κριτικά σημειώματα

Ποιητική ενδιαφέρουσα σύνθεση με πεζόμορφα και ακραιφνώς ποιητικά κομμάτια, η πέμπτη ποιητική κατάθεση του Παναγιώτη Ιωαννίδη, με τον ρινόκερω να δεσπόζει στη διαχρονικότητα του συμβολισμού του (ποιητικά τίθεται το ερώτημα: τι είναι πιο αληθινό, αυτό που προσεγγίζουν οι αισθήσεις μας ή αυτό που η τέχνη επινοεί;), πότε ρεαλιστικά αληθινός και πότε μέσα από τις απεικονίσεις του στην τέχνη, με τούτη την ποιητική να συνοψίζει όλες τις προηγούμενες αναλύοντας και αναιρώντας, προσφέροντας τη δική της εκδοχή. Και ο ρινόκερως να παρουσιάζεται ως η άλλη εκδοχή της θνητότητας, ως συλλήβδην όλα τα όντα, μαζί με τον απατηλά υπερφίαλο άνθρωπο – όλα εξισώνονται μπροστά στη φύση που ορίζει, ερήμην των όντων, τους νόμους της ζωής. Την τέχνη, όμως, ποιος την ορίζει, αν όχι ο μοναδικός κάθε φορά δημιουργός; Το ποίημα μοναχικό και καθ’ οδόν / είναι ήδη μέσα / στο μυστικό / της συνάντησης. Κάθε τι που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ηττημένη ύπαρξη, βιώνεται μοναχικά, χωρίς καμία απολύτως βεβαιότητα ελέγχου μιας πραγματικότητας που επιμένει να είναι σκοτεινή. Ο ποιητής στις πολλαπλές συνομιλίες του με πρόσωπα και έργα που εισβάλλουν στο ποίημα διεκδικώντας ερμηνείες του σύμπαντος κόσμου, διασώζει μόνον την επαναληπτικότητα των φαινομένων, μια διαρκή κίνηση των φυσικών πραγμάτων που αγνοούν την ανθρώπινη βούληση και κονιορτοποιούν την αλαζονεία της· όλα τα όντα ίσα, η μοίρα τους κοινή: η θνητότητα. Μια ποίηση πολυφωνική που τείνει στην ενιαία μορφή, προσεγμένη στα σημεία της (γλώσσα, αφηγηματικές φωνές, ύφος), που ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία και την τεχνική της στο σύγχρονο ποιητικό τοπίο.

~ «Οδός Πανός», τ. 193, Απρ.-Ιούν. 2022

(Στην εικόνα, το χαρακτικό του Τεόντορ Ντούρσκι που κοσμεί το εξώφυλλο.)